WANDEL & HANDEL
Het was echt weer om naar een winkelcentrum te gaan. U kent ze, zo’n Hollandse zomerdag wanneer je paraplu geen afdoende bescherming biedt tegen de natte wind die je brillenglazen weet te bereiken. Zo’n dag dat de straten glinsteren en je niet weet op welke stand je de ruitenwissers moet zetten.
Dus ik zette mijn kompas richting Leidschendam, Westfield Mall of the Netherlands. Een paar weken terug heb ik al geschreven over mijn eerste bezoek aan deze ‘Lifestyle Experience’. Maar dat was in de tijd dat de horeca nog fungeerde als afhaalpunt en je winkels alleen kon betreden als je eerst de QR-code op het winkelraam scande en een tijdslot boekte – om tot de ontdekking te komen dat alle plekken de komende drie uren al bezet waren. Op Instagram las je dan later dat vriendin X of Y zo naar binnen liep na achterlating van een telefoonnummer op een beduimeld formulier.
De koopgrage consument had die dag in mei duidelijk niet veel trek in deze rompslomp want parkeergarage en winkels had ik bijna voor mezelf. Dus tijd voor een herkansing.
Allemaal anders
Vandaag zou het allemaal anders zijn. Diverse zaterdagen meldden lokale media files voor de toerit naar de parkeerlocaties en omwonenden klagen inmiddels bij de gemeente over drukte. Dat is publiciteit waar je als winkelcentrum op zit te wachten. Want we hebben allemaal weer last van ons pré-corona FOMO-syndroom en de Westfield MotN is dus blijkbaar the place to be.
Dit wordt echter geen verslag van een verkeerstechnisch slagveld, een infarct in de drie tunnels tussen de A4 en de inrit van de parkeergarage. Het is weliswaar geen zaterdag, maar wel woensdag, regenachtig en de kinderen hebben ‘s middags vrij. Maar de toegang verloopt soepel.
De parkeergarage was op -1 goed bezet. Grappig is om te zien dat bestuurders altijd zo dicht mogelijk bij de roltrap naar de winkelverdieping willen parkeren. Niemand weet blijkbaar dat er nog een tweede opgang is. Daar kom je achter als je doorrijdt naar achteren. Precies, daar waar geen auto staat. Daar zette ik mijn auto in de russtand. Hier is ook een roltrap die eindigt tussen H&M en The Sting, ook geen verkeerd punt om je winkeldag te starten.
En dan is er koffie, toch?
Na 58 autominuten heb ik zin in een latte macchiato. Met een carrot cake, een appeltaartje mag ook. Niet zo’n fabrieksgeval uit de vriezer, nee, een echte eigen-gebakken. Met verse slagroom.
Om de hoek bij The Sting rechtsaf de gang in. Ik zie nergens een aanwijzing waar je koffie kunt drinken. Dat is waar ook, dit is een winkelcentrum, eentje waar het dak bij mooi weer niet af kan. Dus ook geen parasols en terrasjes die je toeroepen: hier moet je zijn voor de lekkerste latte.
Ik zie wel in alle corridors barretjes. De eerste is die van Dunkin Donuts. Maar ik wil geen donuts, ik wil latte met carrot cake. Of een appeltaart van de patisserie met verse slagroom.
Er staat in ieder geval wel een grote espressomachine. En er zijn vier barkrukjes. Mijn zin in koffie overwint, dus ik bestel een latte macchiato. ‘Daarvoor moet u het bestelscherm invullen’, zegt het vriendelijke meisje achter de bar. Eh, een latte is toch niet zo’n ingewikkelde bestelling, denk ik, de machine achter je staat al te spinnen van genot. Maar nee, achter haar glimlach gaat een onverzettelijke voorschrift-is-voorschrift houding schuil. De bestelling moet ik invoeren op een groot scherm aan de andere kant van het barretje.
Op het bestelscherm moet ik eerst door een tsunami aan soorten donuts waden. Wacht, hier zijn de drankjes. De latte gevonden en dus afrekenen. Nee, ik moet eerst naar de +sectie, voor de extra flatsj koffie en de donuts dus. Maar ik wil helemaal geen donut! Als ik eindelijk via een omweg de bestelknop heb gevonden, geeft het scherm een foutmelding. Ik kan weer opnieuw beginnen.
Anderhalf jaar verlangd naar het opengaan van de horeca en uitgerekend hier, in het theater van de winkeltoekomst, gebeurt dit.
Ik begin al naar de koffiemachine thuis te verlangen.
Volgende barretje dan. De zoete walm van wafels kleeft als een mistbank boven de Noordzee aan het plafond. Er zijn ook barretjes waar je ijs of ‘cocosballen’ koopt, of andere zoete spullen waar alleen de tandarts blij van wordt, geen latte.
Bij boekhandel Paagman ontdek ik in de leeshoek een grote koffiemachine. ‘Die gebruiken we alleen bij bijeenkomsten’, zegt de medewerker.
Fresh dan?
Op naar Fresh., de multiculti eethoek van het winkelcentrum. Tussen alle kookculturen van de wereld – let op: je kunt alle mogelijke maaltijden samenstellen, maar consumeren doe je thuis of vanuit het doosje buiten – toch iets wat op mooi, lang glas latte met appeltaart lijkt. Bij Anne&Max. En ze hebben stoelen en tafeltjes, hoe modern!
De wachtrij doet het ergste vrezen. Wegens personeelsgebrek is maar de helft van het aantal zitplaatsen in gebruik, wachttijd 15 tot dertig minuten..
Gelukkig, er is nog een barretje verderop: het Douwe Egberts Café. Maar ook hier is de wachtrij langer dan het aantal tafeltjes en stoeltjes dat er staat.
Dan maar naar boven, het recent in gebruik genomen Eettheater. Het woord zegt het al. Prima als je een avondfilm pakt in een van de zalen die aan het plein liggen met een uitgebreide maaltijd vooraf. Maar wat als je nou geen zin hebt in een complete maaltijd met pizza, sushi, steak, burgers en taco’s maar alleen in een latte uit een glas zonder vingerafdrukken? Inderdaad, de wens van een carrot cake of appeltaart met verse slagroom van een patissier in combinatie met een leuke zitplaats waar je mensen kunt kijken heb ik inmiddels laten varen.
9000 stappen later
Mijn laatste reddingsboei: The Coffee Company. In de rij. Het beperkte aantal zitplaatsen is vergeven. Het wordt een latte in een kartonnen beker, op te drinken op een bank in een van de gangen. Want er zijn wel zitmogelijkheden in dit winkelcentrum om naar je mede-consument te gluren, maar daar is weer geen horeca. Daar drink je dus je elders gescoorde beker koffie of je broodje ham uit de kartonnen verpakking van de Keur-slager (wat bij opening van de verpakking twee plakjes ham blijken te zijn in een kadetje zonder boter – mag ik ff vangen?). Dit is dus volgens Westfield Mall of the Netherlands dus Dé Lifestyle Expercience van Nederland.
Na 10.000 stappen trilt mijn stappenteller aan mijn pols. Ik weet zeker dat hij als enige tevreden is.
Nou, meneer Westfield, mijn dagje gezellig winkelen ziet er toch wat anders uit. Dan gaan we naar een winkelgebied en zoeken eerst een leuke plek om koffie te drinken. Daar neem ik een latte en mijn vrouw een cappuccino. Met een taartje uit eigen bakkerij. Vervolgens lopen we een aantal bekende en verrassende winkels in en uit, nemen plaats op een terras in de zon, verheugen ons op een salade, of tostie, of uitsmijter met thee, lopen nog een paar winkels in en uit sluiten de winkeldag af op een ander terras.
Precies, zoals je dat in elke binnenstad kunt doen. Desnoods onder een parasol met heaters in plaats van op een verdwaald stoeltje in de stank van smeulende wafels.
De Mall is geen binnenstad. Dat is waar. Maar ook de eigenaar van een oneindig veel kleiner winkelcentrum als Gelderlandplein weet dat horeca belangrijk is en dat het niet alleen draait om complete maaltijden die je alleen na zes uur ‘s avonds verorbert.
Westfield Mall of the Netherlands is letterlijk shop ‘till you drop. Een winkelcentrum van ruim € 600 mln waar geen latte uit een glas op een leuke plek te nuttigen is. Zeshonderd miljoen voor koffie uit een beker zonder zitplaats.
Maar wat waar is, is waar: de buitengevel aan de kant van het Haaglanden Medisch Centrum Antoniushoeve staat nu in bloei en ziet er prachtig uit.
Erik de Boer Online 