Mis ik het kantoor? Eerlijk zeggen

Wandel & Handel

Tot 20 september vorig jaar ging ik bijna iedere dag naar kantoor. Daarna werd ik weer eigen baas en was mijn huis mijn werkplek. Nu ik overal om mij heen gesprekken hoor over wat we doen met het kantoor, is het een goed moment om mezelf de vraag te stellen: mis ik het kantoor?

Ik ging altijd met plezier, eerst naar Amsterdam, een gebouw op de Zuidas om precies te zijn, sinds juni 2018 naar het hart van Utrecht. In beide gevallen was het kantoor in een gebouw dat het logo WTC op de gevel had. 

Wat vond ik leuk aan het kantoorleven? Allereerst de collega’s. Ik had leuke collega’s. Je ouwehoerde wat met ze in de keuken, maakte een wandelingetje tijdens de lunchpauze of dronk een latte macchiato tijdens, of een rosé op het terras na werktijd.

Een tweede voordeel waren de korte gesprekslijnen. Je hoefde niet eens achter je bureau vandaan te komen om een kort werkoverleg te hebben: degenen die ik daarvoor nodig had zaten om mij heen. 

Een niet onbelangrijk derde voordeel was de levendigheid van de omgeving. WTC Zuidas is goed voorzien van horeca en dat lokte niet alleen mij uit de kantoortoren maar ook veel anderen. Naarmate de koffie- en lunchmogelijkheden in aantal toenamen merkte ik ook dat ik het prettiger vond gespreksgenoten daar te ontvangen in plaats van onze kantoorplek die steeds meer het aanzien van de opslagruimte van een oude kroeg kreeg. Geld werd liever gestoken in nieuwe producten dan in nieuwe vloerbedekking. Op zich geen slechte afweging maar alles heeft zijn grenzen.

In het verlengde hiervan vond ik het leuk om te zien hoe de Zuidas zich ontwikkelde. In mijn eerste jaren was het een kantorenwijk met een paar bijzondere gebouwen. Naarmate de jaren verstreken werd de afwisseling groter en kwamen er appartementen, winkels en nog meer horeca. Je kon de Zuidas letterlijk van dag tot dag zien transformeren.

Utrecht vond ik eerlijk gezegd nog leuker. Waar je op de Zuidas een beetje eenvormig beeld krijgt van de wereld die bijna uitsluitend bemenst wordt door jongeren in nerveus gesneden pakken – zonder stropdas, dat weer wel – en in kokerrokjes, zag ik vanuit het WTC-gebouw aan het Jaarbeursplein een grote dwarsdoorsnede van Nederland aan me voorbij trekken. Mede dankzij de stadswijk Lombok die om de hoek ligt.

Op 21 september opende ik mijn thuiskantoor en zette weer Boardroom PR onder mijn zakelijke mails. Good times are back again. Ik had dat eerder gedaan, in de periode tussen Het Financieele Dagblad en PropertyNL. Ook toen had ik mijn eigen communicatieadviespraktijk.

Afgelopen maart – de lockdown was net een paar dagen oud -verhuisde ik van Eemnes naar Huizen. Dat werd dus ook mijn kantooradres. En ik was dus meteen aan de thuiswerkplek gekluisterd. 

Nu we weer zo’n drie maanden verder zijn ben ik blij met mijn nieuwe stek. Thuiswerken bevalt mij heel goed. Ik heb een eigen werkruimte, dat is heel prettig. Nog belangrijker is dat ik ook snel internet en een prima wifi-verbinding heb, ook in onze tuin. 

Zoomen en Meeten gaat probleemloos, ik kom niet schokkerig op het beeldscherm van mijn mede-vergaderaars. En met uit huis wonende kinderen heb ik ook geen last dat er tikkertje-met-verlos rond mijn computer wordt gespeeld.

Een extra stimulans is dat ik een grote keuze heb uit loopjes die ik kan maken als mijn horloge weer begint te trillen dat het weer beweging nodig heeft. We wonen strak tegen het hart van het oude centrum van Huizen aan en hebben winkels en de weekmarkt om de hoek. De andere kant op wandel ik in tien minuten naar een van de prachtige natuurgebieden die het dorp omringen.

Het grootste pluspunt is dat ik de ervaring heb dat thuiswerken mij productiever en idee-rijker maakt. In combinatie met de weggevallen reistijd krijg ik daardoor iedere werkdag een aantal uren extra. 

Wat ik ook altijd een prettig idee vond is dat thuiswerkers minder vaak worden lastiggevallen door collega’s die je hulp inroepen als er iets geregeld of gedaan moet worden.Op kantoor liepen ze makkelijk naar mijn werkplek, het plegen van een telefoontje als ik thuis werkte, bleek dan toch wel een stap te ver. Ach, het bevordert de zelfredzaamheid.

Mis ik dan nog iets in vergelijking met mijn kantoorleven? Jawel, het contact met de collega’s. Maar dat is geen dagelijks gemis. 

Nu minister Cora van Nieuwenhuizen met de bedrijfstakken aan het praten is over het bestendigen van het thuiswerken, zie ik daar zeker mogelijkheden toe. Zorg dat iedereen een of twee keer in de week op dezelfde dagen naar kantoor komt, dat is voldoende voor het inter-collegiale roddelcontact en fysieke overleg. 

Dankzij Zoomen kunnen trouwens ook verschillende overlegrondes met klanten in de plaats komen van fysieke afspraken. Dat scheelt veel reistijd en veel social talking. 

Mijn Zoom-ervaring is dat gesprekken strakker kunnen worden gevoerd. Dan hebben we straks wel weer de congressen en beurzen om te toasten.