Hij moet weer terug!

Wandel & Handel

Jawel, beste vriendinnen en vrienden, we willen weer zo graag. We willen weer naar het terras voor een wijntje of een Radler zonder een formulier in te vullen. We willen weer shoppen tot we er bij neervallen zonder steeds je handen met die kleverige gel te moeten insmeren. We willen elkaar weer omhelzen zoals ze dat in Zwitserland weer doen. We willen , ach, wat willen we eigenlijk niet?

Maar we zullen moeten wennen. Wennen aan de anderhalvemetersamenleving, wennen aan de noodzaak om een plekje op het terras, een plaatsje in een trein of een stoeltje bij schoonmoeder te reserveren. Wennen dat we een jaar of langer niet naar PinkPop kunnen, of het bluesfestival van Johan Derksen in Grolloo, of naar Ajax-Feijenoord – maar dat kon toch al jaren niet.

We zullen moeten accepteren dat de steden weer druk en de straten weer vol worden; dat fietsers ons, voetgangers, op het zebrapad belagen; dat automobilisten ons, fietsers, klemrijden; accepteren dat het gezang van de vogels in onze tuin weer weggedrukt wordt door het getoeter van scooters en het gebrul van auto’s die schijt hebben aan de 30 km zone in de stad.

Houden we dan helemaal niets positiefs over aan de afgelopen Corona-periode? De ontdekking dat het allemaal zo lekker rustig was in de wereld, dat er zoveel andere zaken belangrijker waren dan winst maken, dat het zo aangenaam was de dag te beginnen met een uurtje strekken en stretchen, dat je thuis veel productiever was dan op kantoor, dat je dat gelul bij de koffieautomaat helemaal niet hebt gemist, dat je iedere werkdag twee uur cadeau hebt gekregen omdat je niet meer in de trein of de auto hoefde, dat het wel lullig was dat er zo weinig regen viel maar dat de dagelijkse portie zon de lockdownperiode toch wel aangenaam maakte, dat die dagelijkse wandeling toch wel heel goed was voor je rug en dat je iedere dag gelegenheid had te koken met verse groenten van de markt.

Dit en nog veel meer van die verrijkingen, doen we daar nu helemaal niets mee?

Om dat te voorkomen pleit ik voor de herintroductie in ons land van een heel aangename buitenlandse traditie.

De oorsprong ligt in het Groot-Brittannië uit de Victoriaanse tijd. In de 19e eeuw begon men met het inrichten van openbare parken in steden en dorpen om iets te doen aan het welbevinden van de inwoners. Het waren niet zomaar parken, nee, er waren alom stoelen om te kijken en gezien te worden, er waren bloemperken die uitbundig de zomer van kleur voorzagen, er waren kassen met planten uit alle hoeken van het grote Britse empire, er was een cricketveld, er was zelfs een plas of beekje om op te roeien.

Het middelpunt van het park was de muziektent. Muziekgezelschappen gaven hier hun concerten.

De Duitstalige landen hebben dit idee hun eigen vertaling gegeven. Als ik in Duitsland of Oostenrijk vakantie vier ben ik graag zondag om 12 uur in de lokale Biergarten of de Heuriger. Altijd is de fanfare van het dorp present voor een concert. Lekker een uurtje zitten, een Milchkaffee of een Grüner Veltliner in de hand, en genieten van de klanken waar de bont gekleurde blaaskapel weer een week op heeft gestudeerd.

En altijd schijnt die zon. Het geeft de wereld een feestelijk aanblik.

Ik wil ook in ons land overal weer een muziektent. Op het marktplein of op het pleintje bij de kerk, achter het kerkhof of in het park bij het verzetsmonment, maakt niet uit. Ik daag iedere lokale architect of aannemer uit om een pop-up muziektent te verzinnen en neer te zetten.

Uiteraard runt de plaatselijke horeca een groot terras.

En iedere zaterdag en zondag is er wat te doen. Er zijn zoveel muziek- en theatergezelschappen, singer-songwriters, koren en voordrachtkunstenaars die nu al maanden stil zitten en publiekshonger hebben. En ’s avonds draaien dj’s hun set in de silent disco. Geef ze de ruimte, geef ze hun kijkers en toehoorders terug.

Uiteraard staan overal banken en ligstoelen. Daar kunnen we mijmeren over, en terugdenken aan de onthaasting die het Corona-tijdperk ons heeft geschonken. Zo snuiven we iedere week onze portie gezonde buitenlucht op. De portie cultuur nemen we gratis mee. En het mooiste is: het kan allemaal op anderhalve meter afstand.