Wandel & Handel
Weet u nog wel? Vorig jaar werd het begrip dor hout geïntroduceerd in de discussie over de economische kosten van lockdowns versus de menselijke opbrengst van mogelijk verlengde levens van broze ouderen.
Bij mijn rondjes door winkelgebieden moet ik steeds denken aan dor hout, vooral als ik langs al die gesloten horecazaken loop.
Nee, ik doel niet op de normaal gesproken gezellige en dynamische pleinen zoals je die in steden als Tilburg, Amersfoort, Breda en Deventer hebt. Allemaal kroegen, restaurants en andere eetgelegenheden, waar je een hapje bij de een doet en een drankje bij de buurman.
Maar al die pleinen hebben aanloopstraten: straten waar altijd afval naast de containers ligt, waar mondkapjes door de wind klem gezet worden in een hoek, papieren zakken van lantaarnpaal naar lantaarnpaal fladderen, waar altijd een hondenbezitter zo vriendelijk is geweest speciaal voor jou een aandenken achter te laten en waar je langs een eindeloze rij half-gesloten (want alleen op vrijdag en zaterdag open) of definitief gesloten winkeltjes slentert.
Leve de planoloog die mij naar het kloppend hart van een gemeente weet te krijgen zonder dat ik langs onbestemde bedrijventerreinen moet rijden of door die naar vrolijkheid snakkende winkelsteegjes moet lopen.
Tussen de winkeltjes met namen als Second Hand Rose zitten horecazaakjes ingeklemd. Die herken je aan de fantasielozen namen en de stoeltjes die met een stalen ketting aan de gevel zijn geklonken. Sommige exploitanten doen hun best. Leuke inrichting, kranten van vandaag op de tafel, koffie waar aandacht aan wordt besteed en huisgemaakte appeltaart die nu eens niet een uur eerder uit de vriezer is gehaald.
Vaak zijn het echter verbouwde woonkamers waar je altijd maar één persoon ziet, de exploitant, die als je er ‘s morgens langs loopt achter zijn laptop zit – wat doet hij dan? Koffie bestellen? Nieuwe inrichting uitzoeken? Zijn voorraad beheren? Loon uitbetalen? Personeel afbellen? De broodjesvoorraad aanvullen? Nieuwe recepten zoeken? – en als je ‘s middags terugkomt zie je weer slechts één persoon achter de ramen, diezelfde eigenaar/exploipitant/kok/ober (m/v).
Zijn die tentjes niet het dorre hout in de horeca?
Cijfers van het aantal faillissementen in het coronajaar zijn opvallend laag. Ergo, BNR meldde dat tussen april en september vorig jaar liefst 4700 nieuwe horecazaken zijn geregistreerd. Een koffietent of tosti-winkel beginnen als je sector maandenlang gesloten is geweest?
En deze nieuwelingen komen bovenop de toch al veel te hoge horecadichtheid in de meeste steden. Vastgoedbazen waren maar al te gretig om het wegvallen van een retailer in te vullen met een ambitieuze doe-het-zelver die de ruimte graag wilde vullen met een paar tafels en stoelen en een koffiemachine.
Dankzij alle covidsteunregelingen van onze goedwillende overheid hebben we nu complete plantages waar het nieuwe dor hout in leven wordt gehouden. Actief natuurbeheer? Misschien moeten we hier de natuur z’n gang laten gaan. Als we toch een maatschappelijke discussie willen voeren over het dor hout in de samenleving is de horecabranche een prima startpunt.
Erik de Boer Online 